‘He die auto stopt, zou daar iets te zien zijn?’ Twee struisvogels pikken langs de weg naar het meest zuidwestelijke puntje van het continent, in de struiken. De ramen van de auto naar beneden en filmen. Dit is toch even iets anders dan in de dierentuin. Langzaam rijdt Krein verder, ook vanwege de nare drempeltjes in de weg. Hij parkeert de auto op de parkeerplaats, het einde van de weg. Een ranger wijst ons op antilopen die grazen een eind verderop. Hij vertelt over de (koude) Atlantische oceaan aan de westkant en de (warme) Indische oceaan aan de oostkant waar de walvissen uit Antarctica jongen werpen. Als hun vetlaag voldoende is, zwemmen ze terug. We hebben zicht op beide oceanen.

We volgen het pad naar boven naar de vuurtoren, onderweg genietend van de meest mooie uitzichten. Verderop staat een kleinere vuurtoren, de twee na beste brander van de wereld, volgens de ranger. Vanaf de parkeerplaats rijden Krein en Alfred naar het bord met ‘Kaap de Goede Hoop’, vanaf daar beklimmen zij een enorm hoge rots. Job, An en ik wandelen over een pad gemaakt van getimmerde plankjes dat verschillende keren wordt onderbroken door steenvlaktes.  De wind is zo krachtig dat je gerust kan leunen zonder te vallen. Dit vergroot mijn angst als het pad langs de afgrond slingert. Blij dat Job mij aan de hand neemt. Trots op mezelf dat ik dit toch maar heb gedaan en we samen genieten van ons fotomoment bij het bekende bord ‘Kaap de Goede Hoop’.

Vanaf daar gaan we slingerend door dit enorm gebied begroeid met fynbos, een oase van geel en wit afgewisseld met groen. We spotten twee andere soorten antilopes (er zijn vijf soorten), zien een groep struisvogels en zelfs een baviaan. Dat loopt hier allemaal zo maar rond, onvoorstelbaar!

We verlaten het nationaal park en rijden door naar Boulders Beach waar we genieten van een kolonie Afrikaanse pinguïns. Weer een bijzondere dag die ik in de koffer mee terug neem!