Zes guppy’s

Maanden dobber ik voor de IJslandse kust en vis met grote netten microplastics uit het water.

Tien  jaar geleden had ik voor het eerst het idee om iets betekenisvols te willen doen. Voor mijn achtste verjaardag kreeg ik van de buurvrouw een plastic zak met zes guppy’s. Ik was op slag verliefd. 

‘Je moet er zelf voor zorgen,’ reageerde mijn moeder toen ik ze trots aan haar liet zien. De buurvrouw knipoogde naar me, zij wist hoe graag ik een huisdier wilde. Het liefst een hond. Elke hint in die richting werd steevast beantwoord met een botte reactie van mama. Na verloop van tijd wenste ik steeds kleinere dieren, maar zelfs een glazen bak met wandelende takken keurde ze af.

Ik gaf mijn guppy’s elke dag een beetje voer, de hoeveelheid die ze op konden zodat het water niet vies werd. Na twee weken moest toch echt de bak worden verschoond. Het lukte mij niet om het ding op het aanrecht te zetten, het was veel te zwaar. ‘Vooruit, ik help,’ zei mama alsof ze mij een enorme gunst bewees. 

Ik stond op het keukentrapje en hield het visnetje stevig vast. Zij schonk de bak erboven leeg. Een guppy spoelde het gootgat in en vijf lagen er in mijn netje. Mama had een bak water klaar gezet waar ik ze in deed. Ik vond het vreemd dat ze niet zwommen. Toen ik met mijn hand de bak inging, schreeuwde ik het uit. Mama zei alleen ‘Oeps, ik ben nog niet gewend aan die nieuwe kraan.’ Het was duidelijk dat ze de Quooker op de verkeerde stand had gezet. 

In tranen rende ik naar de buurvrouw. Troosten had geen zin. ‘Kom morgenavond terug,’ zei ze.

De volgende avond had mijn heftigste emotie plaats gemaakt voor een grote leegte. We gingen naar buiten en op haar tuintafel stonden zes wensballonnen, voor elke guppy één. Het voelde alsof ik nog wat voor ze kon doen, mijn lege gevoel verdween en er kwam iets voor in de plaats. Dat gevoel van iets kunnen betekenen, is nooit meer weggegaan.

Ik haal het net nog eens door het water en verzamel de microplastics in een bak. De hoop blijft dat op een dag het net leeg is als ik ophijs. 

En mijn moeder? Zij mist mij zo erg dat ze een hond heeft aangeschaft om haar leegte op te vullen.