In ganzenpas stijgen we tot Suikerbossie, een uitkijkpunt voor het spotten van walvissen. Hier steken we de straat over, waar huizen tegen de berg zijn gebouwd. Vanaf een balkon schreeuwt een vrouw: ‘er is een walvis!’ We versnellen op het stijgende pad tot we goed zicht hebben. Door de verrekijker zie ik het zilver van de walvis boven het water uitsteken.
Na de bebouwing start de Danie Miller Trail, genoemd naar de burgemeester die de route samen met zijn twee dochters heeft aangelegd in 1980. Het pad bestaat uit losliggende stenen. Job en An klauteren als steenbokken tussen de stenen door uit ons zicht. Ik ben meer het type schildpad. Mezelf klein makend plaats ik geconcentreerd mijn voeten tussen de stenen steunend met mijn handen op de grotere stenen. In de flow want zo blijf ik mijn hoogtevrees de baas.
Op ‘veilige plaatsen’ stoppen we en genieten van het uitzicht. Ik draag een rugzak met vier appels er in. Als we op het hoogste punt zijn omgeven door rotsen, gaan mij gedachten naar het grote bord aan de start van de trail met de tekst ‘pas op voor bavianen, geef ze geen voedsel’. Stel we komen ze tegen, zouden ze de appels ruiken? Zwetend van zon en inspanning bereiken we 3,5 uur later ons appartement. Geen baviaan gezien.
trail2
