Nooit af

Afgelopen week luisterde ik naar een podcast van Omdenken van Berthold Gunster. Het ging over een fotograaf die het plezier in haar werk verloor door haar eigen onzekerheid. Ze bleef maar foto’s schieten vanwege haar angst dat de goede er niet bij zou zitten. Berthold Gunster wist haar te vertellen dat die onzekerheid nooit overgaat, het hoort bij creatieve beroepen.

Zo werkt het ook bij schrijven. Ik vraag me regelmatig af; wanneer is het goed? Een zin kun je op zo veel verschillende manieren formuleren. Hoe weet ik of ik de juiste manier heb gevonden? Wanneer is het stuk tekst echt af? Wanneer klopt het? Hoe weet ik straks als het manuscript voor me ligt, ik er niets meer aan hoef te veranderen?

In het boek ‘The artist’s way’ staat op pagina 172: ‘In zekere zin is geen enkele creatieve handeling ooit klaar.’ Ik kan me daar in vinden. Hoe ik iets vandaag schrijf, zal ik morgen anders doen en over een maand nog weer anders. Hoe zal het over een paar jaar zijn als ik nog meer levenservaring heb, zal het dan helemaal anders zijn? Waarschijnlijk wel.

Waar ik houvast aan heb bij het schrijven is dat ik plezier beleef aan het proces. Julia Cameron schrijft hierover. Vrij vertaald komt het hier op neer: het beleven van de weg er naar toe, het proces, is voedsel  voor de ziel en het ego voedt zich met de eindbestemming, het resultaat. Voorlopig bereid ik maaltijden voor mijn ziel.  Al mijn schrijfsels heb ik doorgenomen en ontdekt dat op een aantal plaatsen nog aanvullende tekst nodig is. Daar ga ik verder mee erop vertrouwend dat ik voel wanneer het ‘klaar’ is. 

 

 

Pootjes in de lucht

Pootjes in de lucht, bek hangt opzij, gesnurk, zo heb ik mijn maatje het liefst. Want als hij zo ontspannen in zijn stoel naast mijn schrijftafel ligt, zit ik in de flow. Hij spiegelt mijn gemoedstoestand. En ja, omgekeerd komt ook voor, dat hij van zijn stoel springt en mij vragend aankijkt. Ik hem ga aaien, nog een kopje koffie neem en mij door mijn mobiel laat afleiden.

Afgelopen week droomde hij en dat werkt lekker op zijn vredige snurk-geluiden. Tussen het snurken door kan hij ineens heel hoog gaan blaffen, dezelfde blaf als hij tijdens de wandeling een konijn spot. Hij is vast op jacht, denk ik dan. Kort daarna pakt hij zijn snurk-ritme weer op. Waar hij over droomt doet er niet toe, hij is relaxed, ik zit in de focus.

Yes! Die focus heeft ervoor gezorgd dat er nu een ruwe versie voor me ligt met daarbij een aantal losse teksten die nog een plek gaan krijgen in het geheel. Een nieuwe fase! Eentje van lezen en opmerkingen plaatsen.

De opmerkingen van vandaag:

  • Te grote overgang
  • Show don’t tell
  • Vertragen (= meer tekst)
  • Te cliché
  • Zin kan beter

Ik let ook op consistentie van de personages. Net als dat jij bepaalde opmerkingen nooit zal maken, bepaalde kleding nooit zult dragen of bepaalde dingen nooit zult doen geldt dat ook voor mijn personages, die moeten kloppen. Datzelfde geldt voor hun namen. Die heb ik soms aangepast, omdat ik een andere naam beter vond passen. Of de auto waarin ze rijden.

Je snapt, nog werk genoeg. Duim je voor mij dat mijn maatje de komende tijd met zijn pootjes in de lucht, met zijn bek opzij de schrijfhut vult met snurk-geluiden?

 

 

 

Pin It on Pinterest