Mijn laptop staat open geklapt voor me. Het is nu echt tijd om een aantal administratieve klussen te klaren. Als ik Word open, plopt rechtsonder in mijn beeldscherm een melding dat ik een mail heb van mijn redacteur. De administratie schuif ik zonder moeite door naar een ander moment. Met een versnelde hartklop open ik de mail. Mijn ogen schieten over de tekst die keihard binnen komt samen met mijn innerlijke criticus. Alsof hij stond te wachten om het podium te pakken: ‘dus jij dacht dat je een boek kon schrijven? Jij denkt dat schrijven jouw ding is? Denk daar nog maar eens goed over na!’ Met die ongevraagde gast was ik rap klaar. Ik heb hem hopelijk voorgoed vaarwel gezwaaid.

Ik face-time met mijn redacteur.  Simone vat haar feedback in één zin samen: ‘Ik werk niet voor jou, ik werk voor de lezer.’ Daar kan ik me helemaal in vinden want jij, de lezer, verdient een mooi verhaal. Daar ga ik keihard voor werken. Met terugwerkende kracht maak ik een bouwplan zodat mijn verhaal straks staat als een huis. Aan de hand van de bouwstenen krijg ik focus en weet ik precies welke tekst niet bijdraagt aan het verhaal en ik dus kan schrappen en welke stukken meer verdieping nodig hebben zodat het verhaal beter uit de verf komt. Vanaf nu schrijf ik niet meer als schrijver, maar als lezer.

Je snapt het, ik reis nog even verder. Geen idee hoe lang het nog duurt; ik reis door totdat ik er ben.

Weet je, mijn verhaal draag ik al langer bij me dan de drie zwangerschappen opgeteld van mijn kinderen. Dat is best lang! Het wordt tijd om het te delen. Na de geboorte van met name de oudste duurde dat ‘delen’ ook even. Bij een eerste is alles nieuw. Niemand mocht hem op de arm houden. Stel je voor dat zijn hoofdje niet goed werd ondersteund. Daar moet je toch niet aan denken. Kraamvisite mocht kijken naar ons mooie wonder. Van arm naar arm de kring rond, echt niet!

Met mijn verhaal gaat het ook ongeveer zo. Het is op de wereld gezet. De frisse spruit ligt nu bij de redacteur. Zij zorgt als een kraamhulp dat het kind een goede start krijgt en staat de moeder bij met raad en daad. Ik heb een mail gehad van de redacteur dat ik deze week een terugkoppeling krijg. Spannend! Wat zal mijn kind nog van mij nodig hebben?

Ik durf het nu wel aan dat mijn kind in bijvoorbeeld jouw armen ligt.?

Het verhaal gaat over Molly, moeder van twee dochters. Ze is op weg naar het UMCG. Uitzaaiingen van een melanoom zitten in haar darmen. Aan de operatie die ze morgen ondergaat, kleven grote risico’s.  Een goede nachtrust zou fijn zijn. Echter slechts hazenslaapjes zijn Molly gegund met een snurkende buurman als kamergenoot. Gedachten dringen haar hoofd binnen, omarmt ze haar leven  of blijft ze vluchten voor de werkelijkheid.