Het schrijven zit erop. Mijn manuscript ligt bij de vormgever. Ik ben klaar.
En hoe voelt dat? Dit is toch waar je zo naar uit hebt gezien? Je hebt de eindstreep gehaald. Je bent gefinisht.
Het voelt voor mij als een afscheid van een heel mooie periode. Eentje waarbij ik een schrijfritme heb ontwikkeld. Iedere ochtend zat ik achter het grote raam in mijn schrijfhut. De eerste vijf minuten staarde ik naar buiten in de hoop een eekhoorn te spotten. Een paar keer had ik dat geluk. Ook genoot ik van de vogeltjes: mussen, pimpelmezen, vinkjes, koolmezen en roodborstjes. Ik had vetbollen voor ze opgehangen waar ze zich tegoed aan deden. Na die vijf minuten staren, stak ik twee waxinetjes aan, pakte mijn A3-schrift, in een latere fase mijn laptop en startte met schrijven.
Een paar weken zijn voorbij. Weken waarin ik niets meer te zoeken had in mijn schrijfhut. De dagen van vrijwillige eenzame opsluiting zijn voorbij, het is tijd om de wereld in te trekken. “Het echte werk begint nu pas” heb ik mij laten vertellen. Als ik wil dat mijn boek gaat verkopen, dan moet ik aan de bak! Werken aan mijn zichtbaarheid, uit de schaduw van mijn eigen boek stappen.
Die twee weken had ik nodig om te schakelen van het niet meer direct werken aan Kankerwijf naar indirect werken aan Kankerwijf. Van afscheid nemen van een schrijfperiode en verwelkomen van een nieuwe fase. Gisteren heb ik een communicatie-actieplan gemaakt. Vandaag heb ik mij eraan gehouden. Ik mag een vinkje plaatsen. ✅
