Ik mag gewoon zijn. Hoe mooi is dat? De stem uit mijn telefoon spreekt mij bemoedigend toe. ‘Wees dankbaar voor deze nieuwe dag.’ Ik zit in mijn nachthemd in een donkere kamer op de bank met rechte rug en hangende schouders.
Je weet misschien nog dat ik stoeide met de volgorde. Die heb ik chronologisch uitgeschreven, zo kon ik aan elke gebeurtenis een tijd koppelen. Het bleek dat mijn hoofdpersonage aardbeien plukte in december, ha ha. Ik kreeg overzicht en ging ‘gaten’ vullen; wat mist er nog naar mijn idee.
Tijdens het schrijven wat best oké ging, sluimerde er een gevoel op de achtergrond. Ik kon er niet direct de vinger op leggen. Het werd iedere dag sterker. Op een gegeven moment had het zich naar de voorgrond gedrongen en moest ik mijn pen neerleggen. Ik ontdekte wat het was.
Je bent nu wel druk aan het schrijven MAAR is de ontwikkeling die het hoofdpersonage doormaakt voldoende voor het verhaal of is er nog ‘een soort’ ontknoping nodig, een extra sausje? Rationeel kan ik deze vraag niet beantwoorden dus vond ik het gisteren tijd voor het inschakelen van mijn onderbewuste en downloadde een meditatie-app.
Ik deed nog iets anders vanochtend. Het schrijven van de ‘morning pages’ heb ik weer opgepakt. Deze term komt uit het boek ‘The Artist’s Way’ van Julia Cameron, een bijbel voor de creatieve mens. Het komt hier op neer dat ik elke ochtend drie bladzijden vol schrijf met alles wat op dat moment in mij opkomt zonder de pen van het papier te halen. Verrassend wat soms aan het oppervlak komt. Al vaker leverde het mij antwoorden.
Dat zijn dus mijn stimulerende middelen: meditatie en schrijven van morning pages. Wat zijn die van jou?
