Weet je, ik word al een tijdje achtervolgd. Tot vandaag lukte het mij hem af te schudden. Nu heeft hij mij te pakken, ik zit vast in zijn klauwen. Hij zaait twijfel. Hij is stress. Vragen zwemmen cirkels in mijn hoofd:  is het blog oké? Is het leuk om te lezen? Is het niet te veel zendergericht? Moeten er meer schrijftips in? Kan ik het schrijven én voor lezers én voor schrijvers die een soortgelijke reis maken als ik?

Mijn hoofd voert een gesprek. Is dat nu zo belangrijk voor je dat je blog wordt gelezen? Wat maakt het uit? Je vindt het zelf toch leuk om te bloggen? Je leert er toch van? En je traint je schrijfspieren én je wordt je bewust van je eigen proces. Bovendien heb je nu toch die vrijheid om te kunnen schrijven. Hoezo stress?

Ik wil zo graag dat mijn boek wordt gelezen als het af is. Daar moet je je best voor doen, energie in stoppen. Ze zeggen dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen met het werven van lezers. Promotie is net zo belangrijk als het schrijven van een goed boek, zeggen ze. Ze dat zijn de mensen die er verstand van hebben. Ook op de schrijversdag, georganiseerd door de schrijversacademie, werd dit benadrukt. “We zitten hier bij elkaar als schrijvers, MAAR … alleen met een goed boek schrijven, red je het niet. Jullie zijn ook ondernemers!’ Nou dat dus, zorgt bij mij voor stress.

Godzijdank nam ik op de schrijversdag deel aan de workshop ‘blog schrijven’. Kan ik tenminste iets doen aan promotie wat me leuk lijkt. Met de tips van Anna van Praag ben ik mijn blog gestart:

1. Eén onderwerp per keer anders haken lezers af
2. Schrijf rond de 300 woorden anders haken lezers af
3. Schrijf met hooguit twee dagen er tussen anders haken lezers af

Vier blogs verder zit ik aan mijn schrijftafel, kijk uit het raam en heb hoofdpijn over de vraag of mijn blog het lezen waard is.

Ik heb geen antwoorden. Ik weet het even niet. Afgaan op mijn eigen gevoel, doen wat bij mij past, dat is de belangrijkste les die ik tot nu toe tijdens het hele schrijfproces heb geleerd. Keuzes maken op basis van gevoel. Alleen zwijgt mijn gevoel op dit moment.

Eén ding houdt mij overeind, schrijven vind ik nog steeds super leuk!

Een groep onbekende vrouwen in de leeftijd van begin 20 tot eind 60 ziet elkaar voor het eerst. Er zijn twee mannen bij, één voor de groep, één in de groep. We stellen ons aan elkaar voor en vertellen waarom we hier zijn. Zo begon de eerste les van de basiscursus aan de Schrijversacademie.

Twee jaar zijn verstreken na deze eerste ontmoeting, een half jaar na het behalen van ons diploma. We hebben elkaar leren kennen en zijn meegegroeid met elkaars verhalen. Verhalen, zo geldt voor de meesten van ons die we (nog) niet delen met anderen, daarvoor is het nog te veel een onderdeel van onszelf en te kwetsbaar. En in een aantal gevallen is nog niet helder welke kant het op gaat.

Vandaag zijn we met z’n drieën. Veilig open met elkaar sparren over onze verhalen. De serveerster brengt drie cappuccino’s. Ik deel mijn uitdaging over de volgorde, dat ik alle tot nu toe geschreven teksten in één document heb gezet en ontevreden ben over het verloop. M klapt haar laptop open. Meteen is daar de serveerster ‘dit is geen werk-café.’ Ze stemt toe omdat we beloven het kort te houden. De aanpak van M is zeer verhelderend. Vlug stopt ze de laptop terug in haar tas. Het wordt drukker binnen, buiten sputtert het. We doen nog een rondje.

Zo fijn dat ze mijn verhaal kennen. Beiden verplaatsen zich in mijn hoofdpersonage om vandaar uit  tot een logische volgorde te komen, iets wat ik zelf niet had kunnen bedenken omdat ik er midden inzit en daardoor de afstand en de frisse blik bij mij ontbreken. Ik kijk nu met andere ogen. Goh, mensen wat waardevol dat sparren! Dankjewel collega-schrijvers!

31445 staat er in de linkeronderhoek van mijn scherm. Het aantal woorden dat mijn roman momenteel groot is. Deze bestond eerst uit allemaal losse delen. Voor de vakantie heb ik alle stukken tekst die ik tot dan toe had geschreven in één document samengevoegd. Op gevoel heb ik toen de volgorde bepaalt. Als ik het nu terug lees, denk ik dat mijn gevoel ook toe was aan vakantie.

Ik wil best moeite doen voor het lezen van een boek. Geen probleem als er in een flashback een andere flashback zit, het hoofdpersonage door verschillende personages op een andere manier wordt aangesproken, er gewisseld wordt tussen heden en verleden, als het maar duidelijk is. Waar ik gruwelijk van baal is als de volgorde zo complex is dat het nodig is dat ik terug blader, passages nogmaals lees om grip te krijgen op het verhaal. En waar ik zelf een hekel aan heb, gun ik mijn lezers ook niet.  

Dat is dus waar ik mee bezig ben; ruim vijftig pagina’s door ploeteren. Nadenken over een logische volgorde waar toch spanning in zit, ontbrekende woorden aanvullen, zinnen veranderen, overbodige teksten schrappen, maar ook teksten toevoegen voor het benadrukken of verduidelijken van het verhaal.

Na een aantal dagen van lezen en redigeren, schrijf ik vandaag een vervolg op een scene. Toen ik het las, vroeg ik mij af, hoe gaat het verder? Dat bedenk ik nu. Het kost mij geen moeite; automatisch speelt er zich een film af in mijn hoofd over het vervolg. Het zo exact mogelijk op papier krijgen, gaat minder makkelijk. Daar ligt de uitdaging, het zoeken naar de juiste woorden.

Om 11.30 uur verlamt de hitte mijn hersenen, ik stop. Voor ik mijn laptop dichtklap, kijk ik naar de cijfers links onderin de hoek: 32422. Yes, vandaag ben ik 977 woorden dichter mijn doel genaderd!

Wakker worden omdat ik genoeg heb geslapen, niet omdat de wekker piept, Alfred deze uitdrukt en na tien minuten de indringende piep opnieuw laat weten dat ik eruit moet, wil ik op tijd op mijn werk zijn. Dat is verleden tijd, ik hoef niet meer op tijd op mijn werk te zijn.

Het gekke of eigenlijk het leuke is, dat ik wakker ben voor het afgaan van de wekker. Alfred zet hem uiteraard nog steeds. Ik douche, kleed me aan, open de deur naar de bijkeuken waar Inoy uit de mand springt en daarna tegen mij opspringt. Ik lijn hem aan. We wandelen de vogels tegemoet die volgens mij altijd vrolijk fluitend opstaan.

Het pad voert langs bramenstruiken; de lange stekelige slierten bijten zich in mij vast. Als ik ze heb weten los te haken uit mijn kleding openen ze opnieuw de aanval. Een volgende keer een snoeischaar meenemen, dacht ik gisteren ook realiseer ik mij. Kleine stofwolkjes ontstaan bij het neerzetten van mijn voeten, nog kleinere maakt Inoy. In de verte zitten twee hazen midden op het zandpad, geschrokken van ons huppen ze het maisveld in. Gelukkig is Inoy aangelijnd, anders zou ik hem nu kwijt zijn. We wandelen verder langs bloeiende aardappelvelden. Ze dragen licht-roze bloemetjes met een geel stampertje. Andere mensen en/of honden komen we niet tegen.

Thuis maak ik de bak voor Inoy en voor mij ontbijt dat ik naar de schrijfhut breng. Daar schenk ik een mok thee in en steek twee waxinelichtjes aan. Ik ben er klaar voor. Het is 7.30 uur en ik mag doen wat ik het liefste doe: SCHRIJVEN. Wat een vrijheid!

Hoi, leuk dat je mijn blog leest!

Mijn schrijfreis is gestart in de zomer van 2018. Het jaar waarin mijn beste vriendin overleed. Haar overlijden confronteerde mij keihard met de houdbaarheid van het leven. Als ik mijn droom wilde waarmaken, was het nu tijd voor de eerste stap. Ik begon met schrijven aan mijn roman.

In maart 2019 vloog ik naar Portugal voor de schrijfworkshops van Marelle Boersma (bekend van vertrekthrillers). Ik beleefde een heerlijke week waarin alle ingrediënten van een boek kort werden aangestipt. De grootste ontdekking was dat de manier van schrijven voor een roman totaal afwijkt van hoe ik het had geleerd op de opleiding Journalistiek & Communicatie.

Na een jaar waarin schrijven en ermee stoppen omdat ik het niet meer wist of het niet goed genoeg vond, kwam de Schrijversacademie op mijn pad. In september 2021 voltooide ik de basisopleiding. In het vervolg, tijdens de specialisatie ‘Romans en korte verhalen’ pakte ik het idee voor de roman weer op. Reeds geschreven teksten keurde ik af, ik begon opnieuw.

In februari 2022 eindigde de opleiding. Ik ging door met schrijven. Vanaf nu, donderdag 28 juli 2022 houd ik je op de hoogte hoe mijn schrijfreis verder gaat. Ik heb er zin in!